cicho zbiegasz ze schodów myślisz że jest cicho ale przecież wszystko słyszę dreptaniem zagłuszasz mi sunące po szosie samochody uparcie dzwoniące tramwaje i krzyki staruszki dla której czas nie był łaskawy dreptaniem zupełnie niedyskretnym bo w dyskretności tak nieporadnym i ja nic nie poradzę na to że słyszę i nasłuchuję twojej kody pod batutą ciepłego … Czytaj dalej
Prowadzimy granicę między normalnym a odchylonym. Wspólnie tworzymy skalę, której przekroczenie nie zyskuje społecznej aprobaty, wzbudzając litość, bądź wrogość. Jesteśmy panami swojego losu i nieustannie chcemy być panami losu innych. Nie mogąc zaakceptować własnych ograniczeń, niezrozumiane klasyfikujemy jako złe, lub nie dające się zrozumieć. Nazywamy je Psychozą. Czytaj dalej
Nieco spóźniony wparowałem na koncert. Już się dzieje, już jest w trakcie ten… muzyczny rytuał? Bo kiedy brzmienie miesza się z odlotem, całościową wizją, wykraczającą poza ramy muzyczne*, o czym innym możemy mówić? W półmroku warszawskiej Hydrozagadki zaciągam się oparami kadzideł. Nastrajam się na chłonienie, przeszywanie dźwiękiem. Czuję, że inaczej się nie da. Albo doświadczenie … Czytaj dalej
Potrzeba jest pamiętać o wydarzeniach marca 1968 roku i nie dopuścić do zamknięcia ich za szczelną zasłoną niepamięci. Kurtyna pozostaje odsłonięta. Kurtyna – symbol teatru – została zastąpiona inną, której symbolika jest znacznie bardziej brutalna. Półprzezroczysta przesłona odgradza widzów od Krystyny Jandy oraz zespołu Janusza Bogackiego. Poza niewątpliwie pragmatycznymi powodami jej zainstalowania, tj. umożliwieniem wyświetlania … Czytaj dalej
